SIATKÓWKA

Siatkówka w ŁKS uprawiana była już na początku lat 20. minionego stulecia. Z początku stanowiła ona jedynie uzupełnienie do ćwiczeń lekkoatletycznych oraz piłkarskich. Zmiana nastąpiła w 1929 roku, kiedy to powstała sekcja gier sportowych, w skład, której wchodziła m.in. właśnie siatkówka. Od tego momentu dyscyplina ta zyskała na wadze, stając się jedną z najpopularniejszych w naszym Klubie.
Bohaterkami tego artykułu są, co prawda siatkarki, jednakże w pierwszych latach były one jedynie tłem dla swoich kolegów, którzy należeli do najlepszych w całym kraju. W 1931 roku sięgnęli oni po mistrzostwo Polski, by następnym roku powtórzyć ten sukces (jako pierwsi w historii), dorzucając do tego Puchar Polski!
Skład mistrzowskiej drużyny przedstawiał się następująco: Edward Ałaszewski, Roman Chłodziński, Wilhelm Krauze, Paweł Linka, Stefan Olczak, Wacław Pegza, Włodzimierz Pęski, Wacław Weigt, Alojzy Welnic oraz Władysław Załęski.
Najbardziej znaną siatkarką ŁKS okresu międzywojennego była Maria Kwaśniewska – pierwsza w historii Klubu zdobywczyni medalu olimpijskiego w rzucie oszczepem (brąz – Berlin 1936) –, która uprawiała także pozostałe gry zespołowe: koszykówkę i hazenę.

Reaktywacja na 50-lecie

Po II Wojnie Światowej przez długi czas nie było siatkówki w Łódzkim Klubie Sportowym. Dopiero w 1958 roku, na 50-lecie istnienia Klubu, reaktywowano sekcje żeńską. Trenerem nowo tworzonej drużyny został Ryszard Felisiak. W drużynie występowała m.in. Teresa Wieczorek, legendarna lekkoatletka ŁKS. Już w pierwszym sezonie działalności siatkarki były bliskie awansu do II ligi, jednak z barażu rozgrywanego w dalekim Przemyślu wróciły na tarczy. Awans do tej klasy rozgrywkowej został uzyskany trzy lata później, co warte podkreślenia, w głównej mierze dzięki wychowankom zespołu.

Era Ryszarda Felisiaka

Lata 60. i 70., to okres kontynuacji pracy w Łódzkim Klubie Sportowym Ryszarda Felisiaka. W 1968 roku po zaledwie 10. latach istnienia sekcji udało mu się wraz z prowadzoną przez siebie drużyną awansować do ekstraklasy. W tym samym roku po raz pierwszy w historii Klubu, juniorki zdobyły tytuł mistrzyń kraju. Jakby tego było mało w następnym sezonie trener ŁKS, prowadząc równocześnie reprezentacje Polski juniorek, doprowadził do zdobycia pierwszego, historycznego medalu mistrzostw Europy (brąz) – a dokonał tego przy udziale pięciu naszych zawodniczek: Barbary Brzezińskiej, Haliny Iskrzyckiej, Alicji Maciejewicz, Anny Wypijewskiej i Joanny Zygmunt.
W następnych latach siatkarki ŁKS rzadko grały w I lidze. Po zmniejszeniu ekstraklasy z 12. do 8. drużyn, coraz trudniej było utrzymać się ekipą, w której średnia wieku często nie przekraczała 19. lat! Mimo tego, w 1976 roku drużyna odniosła kolejny wielki sukces, zdobywając Puchar Polski. Zwycięstwo to było niespodziewane, bowiem siatkarki naszego Klubu grały wówczas zaledwie II lidze.
W 1980 roku tuż po awansie do ekstraklasy zwolniono Ryszarda Felisiaka, który trenerem siatkarek Łódzkiego Klubu Sportowego był ponad 20 lat! Podobnie jak Józef Żyliński, legendarny trener naszych koszykarek, budował drużynę od podstaw, wychowując przy tym wiele reprezentantek kraju. Z całą pewnością można stwierdzić, że sukcesy z lat 80., które miały nadejść lada chwila, bez jego wkładu i pracy nie miałyby miejsca. Warto dodać, że trenerskie doświadczenie u jego boku zdobywał późniejszy szkoleniowiec „złotek”, Andrzej Niemczyk, a trener mistrzów olimpijskich z Montrealu, niezapomniany Hubert Wagner, szykowany był na jego następcę w ŁKS. Co warte podkreślenia, mimo wielu atrakcyjnych propozycji z Niemiec i Włoch – zarówno pod względem finansowym jak i sportowym – nie opuścił ukochanej drużyny. W jednym z ostatnich wywiadów swoje przywiązanie do barw klubowych motywował tymi słowami: „Dla mnie najważniejszy był ŁKS i moje miasto Łódź. Zawsze byłem Ełkaesiakiem, z pierwszą drużyną pracowałem 22 lata, co do dziś jest rekordem. ŁKS pozostał dla mnie najwspanialszym Klubem.”

Mistrzostwo Polski

Zaledwie dwa lata po awansie potrzebowały siatkarki naszego by zdobyć swój pierwszy medal mistrzostw Polski – srebro. Drugie miejsce uzyskane w 1982 roku było jedynie przedsmakiem wielkiego sukcesu, jaki osiągnięto w następnym sezonie.
Od pierwszej kolejki siatkarki Łódzkiego Klubu Sportowego grały na równym i wysokim poziomie. Po pierwszej rundzie zajmowały pierwszą lokatę z dużą przewagą nad następnym w tabeli zespołem. Druga runda nieco słabsza w wykonaniu biało – czerwono – białych zawodniczek i tak zapewniła im pozycję lidera przed finałowymi turniejami z udziałem najlepszej czwórki (oprócz ŁKS były to: Czarni Słupsk, Płomień Sosnowiec i Start Łódź). Po pierwszych trzech turniejach Ełkaesiaczki spadły na 2. miejsce i wydawało się, że niemal pewny tytuł, wymknie się im rąk. Na szczęście, w ostatnim, rozgrywanym w Łodzi, nasze siatkarki pokazały klasę, wygrywając wszystkie trzy mecze. W ostatnim decydującym pojedynku pokonały swojego najgroźniejszego rywala, Czarnych Słupsk 3:1, tym samym osiągając największy sukces w historii.
Skład mistrzowskiej drużyny prezentował się następująco: Jolanta Bartczak, Agnieszka Dudkiewicz, Irena Krogulska (kapitan), Dorota Mamrot, Marzena Matecka, Katarzyna Pilarczyk, Anna Rozpiórska, Elżbieta Rychter, Anna Szalbot, Małgorzata Trojanowska. Trenerem był Jerzy Matlak.

Finał europejskiego pucharu

Następne lata w wykonaniu siatkarek naszego Klubu były równie udane, jak sezon mistrzowski. Co prawda nie udało im się już powtórzyć tego sukcesu, ale w dalszym ciągu zaliczano je do ścisłej krajowej czołówki. Do końca lat 80. Ełkaesiaczki zdobyły jeszcze cztery medale (1 srebrny i 3 brązowe).
W 1990 roku Łódzki Klub Sportowy odniósł największy triumf na arenie międzynarodowej, docierając do finałowego turnieju w Pucharze Konfederacji CEV, który odbył się w tureckim Izmirze, w połowie lutego. W półfinale rywalem była drużyna wicemistrza NRD (niemiecka Republika Demokratyczna), TSC Berlin. Nasze zawodniczki w pierwszym spotkaniu wygrały gładko 3:0. Na drugi pojedynek udały się wraz z liczną grupą sympatyków biało – czerwono – białych barw. Kibice zapewne nie żałowali tego wyjazdu, bowiem ŁKS osiągnął wynik (1:3) premiujący go do wielkiego finału! Sam turniej nie był już tak pomyślny, jak wcześniejsze zmagania. Ełkaesiaczki przegrały wszystkie trzy spotkania, jednak warto podkreślić, że rywale, na których trafiły, należeli do najlepszych drużyn w Europie: Bayern Lohhof z trenerem Andrzejem Niemczykiem na czele oraz Orbita Zaporoże (ZSRR, dzisiaj Ukraina) i Rapid Bukareszt.
Skład drużyny, tak dzielnie walczącej w europejskich pucharach przedstawiał się następująco: Agnieszka Bieńkowska, Beata Bogutczak, Mirosława Długołęcka, Grażyna Jaszczuk, Anna Lipska, Agata Marszałek, Marzena Pońska, Elżbieta Rychlicka, Marzena Szewczyk oraz Magdalena Zarzycka. Trenerem drużyny był Marek Makarski.

Spadek i likwidacja

W rok po wielkim triumfie siatkarki Klubu z hukiem spadły do drugiej klasy rozgrywkowej (Seria B I Ligi). Dla kibiców ŁKS było to ogromne rozczarowanie, tym bardziej, że jeszcze przed sezonem jego władze zapowiadały walkę o najwyższe cele na „ligowym podwórku”. Po tej kompromitacji, zatrudniono na stanowisku pierwszego trenera Jerzego Matlaka, który w 1983 roku doprowadził siatkarki do jedynego mistrzostwa w historii. Po roku, udało mu się wraz ze swoimi podopiecznymi powrócić do Serii A I Ligi. Niestety, jego druga przygoda z Klubem trwała jeszcze tylko przez rok. Na skutek braku funduszy i pustych obietnic działaczy, zawodniczki ŁKS grały coraz słabiej i na koniec sezonu ponownie spadły o klasę niżej. Tym razem nikt w Klubie nie miał pomysłu na wyjście z tej ciężkiej sytuacji. Trener i zawodniczki opuściły miasto Łódź, a sekcja uległa likwidacji.

Reaktywacja i marazm

Siatkówkę w Łódzkim Klubie Sportowym, na szczęście, reaktywowano kilka miesięcy później. Jednak zmagania ligowe trzeba było rozpocząć od najniższej klasy rozgrywkowej. Było to możliwe w głównej mierze dzięki bardzo dobrej pracy z młodzieżą, która od zawsze w ŁKS stanowiła o sile tej sekcji. Przez wiele następnych lat o Klubie z al. Unii nie zapomniano w środowisku siatkarskim tylko, dlatego, że ten nadal odnosił wiele sukcesów w kategoriach juniorskich.
Wreszcie, w 2001 roku, po wielu chudych latach, udało się awansować do I Ligi (Seria B). Niestety, ta klasa rozgrywkowa okazała się szczytem możliwości dla klubu, a i to wkrótce, okazało się zbyt wysokim progiem dla działaczy. W 2006 roku, mimo kolejnego triumfu w mistrzostwach Polski Młodziczek, pierwsza drużyna spadła do II Ligi (trzecia klasa rozgrywkowa).

Powrót do elity

W 2017 roku, po wygraniu 1 ligi dwa sezony z rzędu, siatkarki ŁKS-u powróciły do najwyższej klasy rozgrywkowej. Żeby jednak móc wejść w skład najlepszych drużyn siatkarskich w naszym kraju, trzeba było stoczyć nie mały bój. Liga była bowiem hermetyczna, nikt z niej nie spadał, przez co nikt nie mógł awansować.

Po dwóch latach bojów udało się siatkarkom ŁKS-u awansować do elity. Tym samym rozpoczęła się piękna historia, której nie spodziewał się nikt. Pierwszy sezon ełkaesianki zakończyły w środku stawki, nie będąc raczej wybitnym zespołem. Kolejne trzy sezony to już historia niemalże samych sukcesów – wicemistrzostwo, mistrzostwo oraz brąz mistrzostw Polski. Dodając do tego regularne występy w siatkarskiej Lidze Mistrzów, okazuje się, że ŁKS stał się znaczącym na polskim, ale i zagranicznym, podwórku graczem. Tym samym siatkarki ŁKS-u udanie nawiązały do legendarnych drużyn naszego Klubu.

W 2019 roku, po 36 latach przerwy, siatkarki ŁKS-u powróciły na ligowy tron. W skład mistrzowskiej drużyny wchodziły: Zuzanna Efimienko-Młotkowska, Marta Wójcik, Regiane Bidias, Klaudia Alagierska, Monika Bociek, Aleksandra Wójcik, Krystyna Strasz, Lucie Muhlsteinova, Agata Wawrzyńczyk, Izabela Kowalińska, Anna Korabiec, a ich trenerem był Michal Masek.

Największe sukcesy sekcji:
Mistrzostwo Polski:
 1983, 2019
Wicemistrzostwo: 1982, 1986, 2018
III miejsce w MP: 1985, 1987, 1989, 2020